Hüseyin Gök'ten SOMA Şiiri

KARANLIKTA AYDINLIK ARAYAN: SOMA 

Aydınlık bir yaşamanın kıyısında,
Yaralı bir çiğdemin külleri havaya karışırken
Henüz aydınlığa değmemiş
Tomurcuklar düşüyordu, Somanın koynuna,
Hayatın kömür kokulu zeytin gözlerinden. 

Ve susmuştu kazma sesleri,
Simsiyah yaşlar dökülüyordu,
Bembeyaz gözlerden,
Acı, üstüne acı sızdı Soma denen yerden,
Sanki hayatın tüm renklerini kusacaktı,
Renksiz bir maziye kabuk bağlamış.
Hüzün iskelesinden.

Soma
Uykusunda gezinen, karanlığa daldıkça
Yakıyordu yürekleri
Sessiz bir dehriz altında,
Ve umut kırıntılarını toplayan güvercinler
Uçacak sanırdım gözlerimin önünden

Soma'da, kara ölümün gölgesine basmışlar
-ki hiç yorulmamıştı ölüm öldürmekten,
Yani kapanıyordu bembeyaz gözler,
- ki bir çöküşün adıdır o
Duman tüten Soma yerinden

Her seferinde bir umutla aydınlığa çıkmak için
Saatlerce kazma vuran,
Madenci fenerleri bir bir sönse de 
Karanlıklarda Aydınlık arayan
Küçük bir ilçe Soma,
Söyleyin şimdi
Yedikat yerin altında,
Bir bir umutlar sönerken
Hangi karanlık korkar ki güneşten

Hüseyin GÖK