Geçenlerde çarşıda bir genci gördüm.

Üzerinde Fenerbahçe forması… Formanın önünde tek büyük Fenerbahçe… diye bir yazı…

Genç Kanarya, bu arada cigarasını cebinden çıkarıp yakmayı ihmal etmedi.

Şöyle bir etrafına baktı, akranlarından bir ikisini kestikten sonra…

Cigaranın tadı genzini yakmış olacak ki yere öküz poku gibi lap diye tükürmeyi de ihmal etmedi.

Evet o Fenerhabçe formasını giyiyor ama ne bir sporcu, ne de bir spor kültürü var…

Sadece sırtına kıyafet diye geçirdiği elbise sarı-lacivert renklerle birlikte göğsünde yazan yazıyla Fenerbahçe’yi simgeliyor…

Halbuki o formanın gerçeğini giyenler her yıl on milyon dolarcıklara vole vururken, ne sigara içiyorlar, ne de lama gibi yerlere tükürüyorlar…

İşte bu olayı sadece sembolik bir durum olduğu için izah ettim.

Hani Rahmetli Erbakan Hoca’da derdi ya… “Havada uçan kartalda kuştur, aynı kartalı öldür derisini yüzüp içine kül bas. Duvarın üstünde dursun ikisi de kuş görünümlüdür ama aralarındaki fark çok büyüktür!” diye…

Gündüz-gece durmadan hayat denilen yürüdüğümüz o yolda böyle tiplerle o kadar çok karşılıyoruz ki…

Bunları, yaşamımızın her aşamasında görmek mümkün….

İşte bizim de toplum olarak yanılgımız belki burada başlıyor.

Nasıl sarı-lacivertli formayla gördüğümüz elinde sigara, insanların geçtiği yola lap diye tüküren çocuk Mehmet Topal değilse, nasıl içi kül dolu kuşta havada uçan kartaldan farklıysa beklenti içine girdiğimiz birçok kamu yöneticisi ve seçilmişten aynı beklenti içine girmek doğru değil…

Gerçek ile müsveddeyi fark edip, ona göre ona muamele etmek bir marifettir.

O nedenle kendi kendime diyorum ki, “Meraymış, suymuş bunlar boş işler kendini fazla yırtma Abuzittin!”

Derisinin içine kül basılmış kartallardan uçmasını bekleme…