Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş, asker!..
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.
 
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhîd'i...
Bedr'in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi...

Diyor İstiklal Marşımızın şairi üstad Mehmet Akif Ersoy.  Kendisinden tüm Eskil halkı adına özür diliyorum. Bu hafta vefat yıldönümünde kendisine bir kez defa vefasızlık örneği sergiledik.
 Ailesine reva görülen hayatı hatırlamadık. Kuru sevginin anlamsız olduğunu. vefasızlığın yüzsüzlüğümüzle yüzleşemediğini bir kez daha ortaya koyduk.
İstiklal Marşı Şairi, dava ve fikir adamı Mehmet Akif Ersoy'un çocukları bütün hayatlarını büyük bir yoksulluk ve sefalet içinde geçirerek göç ettiler bu dünyadan…
Mehmet Akif'in büyük oğlu Emin Ersoy askerlik görevini yaptığı sırada, koğuştaki arkadaşlarına Kur'an okuyup tefsir ettiği gerekçesiyle Divan-ı Harbe verildi. Tutuklanan Ersoy, çavuş arkadaşının yardımıyla askeri cezaevinden kaçtı fakat yine yakalanarak  cezasını çeken talihsiz adam uzun yıllar yoksulluk içinde yaşadı. Bir gün Beşiktaş'ta bir çöp kutusunun yanında ölü bulundu.
Cenazesinde kimse yoktu
“Mehmet Akif'in cenazesine, bir hukuk talebesi iken iştirak eden Prof. Dr. Sulhi Dönmezer, “Akif'in Cenaze Töreni” başlıklı yazısında o günleri şöyle anlatıyor:
” …Bizler bu alana geldiğimizde, namaz saatinin yaklaşmış bulunmasına rağmen bir tabuta rastlamadık; hep birlikte bekliyoruz. Birden lokantanın ön kısmına bir cenaze otomobilinin geldiğini gördük. İki kişi üzerine örtü dahi konulmamış bir tabutu indirdiler. Yoksul bir fakirin cenazesinin getirildiğini düşünerek bir kısım arkadaşlar yardıma teşebbüs ettiler. Fakat tabutun Mehmet Akif'e ait bulunduğu anlaşılınca bir anda yüzlerce genç ağlamaya başladı.
Gençler hemen Emin Efendi Lokantasının bayrağını alarak tabutun üstüne örttüler; sonra merhumun bir kısım yakın arkadaşları gelmeye başladı ama ne vali, ne belediye reisi ve ne de tek partinin yöneticilerinden hiç kimse ortalarda yoktu.
(Tercüman gazetesi, 5 Ocak 1987).
Dünyada yaşayan herkes bir şekilde iz bırakır. Fakat Yüce şair Ersoy gibi yürek izi bırakan çok az kişi vardır. Kendisi yazdığı şiir için verilen parayı almadığı gibi, “Allah bu millete bir daha İstiklal Marşı yazdırmasın” diyerek vatan millet sevgisini taçlandırmıştır.
O zaman ki vefasızlığımız hala devam ediyor. Sadece yıllar ve kişiler değişti. Televizyonlarda ana haber bültenlerinde çıkan bir kaç cılız haberden öteye gitmiyor … ( Eskil Gazetesi 30 Aralık 2011)

Umut ediyorum ki bundan sonra ki köşe yazımda bu tarz bir özür yazısı yazmam. Eminim ki bu yıl Eskil olarak, Milli Şarimizin ismine yakışır bir anma töreni yaparız. Bu konuda bütün kurumlara iş düşüyor. Sadece yükü Milli Eğitime yüklememek lazım. Eğer İstiklal Marşı okunurken ayağa kalkıyorsak, ayağa kalkan herkese bu görev düşüyor.

Şair akibetini nede güzel özetlemiş.

Toprakta gezen gölgeme toprak çekilince,
Günler şu heyûlâyı da, er geç, silecektir.
Rahmetle anılmak, ebediyet budur amma,
Sessiz yaşadım, kim beni, nerden bilecektir?

Allah Rahmet Eylesin.