Kıraç tarla ve yürüdüm koyunları olurdu. Çocuklarına düzenli harçlık veren olmazdı. Bunun istisnaları azdı. Bu nedenle karpuz yıkma, kerme çekme gibi işler olunca çalışırlardı.

           İşte o dönemde şu anda kaymakamlık olarak kullanılan Belediye binası yapılıyordu. Tuğla çekme işi vardı. Elbette bu işi çocuklar daha ucuza yapardı. Ayrıca o tarihte çalışanları sigorta ettirme gibi bir durum yoktu.

            Başka çocuklarla birlikte tuğla çekmeye başladı. Kamyondan alıyorlar, inşaat içinde üst üste atıyorlardı. İnşat olmasından dolayı her taraf ve üstü Hoca Nasrettin Türbesi misali açık olduğundan yağan yağmur inşaat içinde bir su birikintisi oluşmuştu.

            Çocuklar tuğla taşırken, bazen bu su birikintisine bırakıyor, tuğlanın suyu emişini ve çıkardığı sesi dinliyorlardı. Tuğlayı diğer kısma atarlarken, suya hafifçe bırakıyorlardı. Heveslendi. Kendisi aynı şekilde suya bıraktı. Bu sırada ağabeyi ufuktan göründü. Yaşı oldukça kendinden fazla, evli barklı, adamdı. Elinden tuttu, eve götürdü. Giderken hiç itiraz etmedi. Ağabeyinin ne de olsa bir bildiği vardı. Eve gidince kendisini neden getirdiğini sordu. Cevap yoktu. Tekrar etti. Ağabeyi bu kez gerekçe olarak “diğer çocuklar tuğlayı üst üste atarken, kendisinin suya bıraktığı için getirdiğini” söyledi. Bunun nedenini açıkladı. Oradaki su birikintisine bırakıp, suyu emişini ve bu sırada çıkardığı sesi duymak için bırakmıştı. Ağabeyi kaşları yukarı kaldırıp, indirdi. Bu “anladım, şaşırdım” gibi bir anlama geliyordu. “Hadi tekrar git” dedi. 10- 15 dakika geçmişti. Kabul etmeyeceklerini söyledi. Uçup gitmişti güzelim paralar. O paraya çekirdek veya yağlı pasta alırdı.

            Yine de yoluna devam etti. Ne zaman 50- 100 kuruş bir harçlık alacağı iş olsa yapmaya devam etti.