.Zira insan ölüm mukadderdir.işte 12 rebibu’l Evvel pazartesi günü öğleden önce Hz. Cebrail ile Azrail’in kapıda beklediğini,içeriye girmek için izin istediğini haber verdi.Peygamber tarafından müsaade edilince Hz. Azrail hemen içeri girip selam verdi.ve Allah’ın emrini bildirdi.O zaman peygamber Efendimiz Hz. Ayşe’nin evinde ve onun göğsünde dayanmış,bütün hanımları etrafına sarmış,Hz.Fatıma-i Zehra da başı ucunda idi.Fatıma şaşkınlıkla sevgili babası Hz. Peygamber’in yüzüne baktı ve üzülüp ağlamaya başladı.Buhari-i Şerifte Hz. Enes’ten (R.A.) şöyle rivayet ediliyor.Hz.Fatıma,babacığının bu hastalığında: Vah, babamın sıkıntı ve şiddeti arttı,dedi.Hz. Peygamber: Kızım bundan sonra artık babanın üzerinde bu dünyanın sıkıntı ve zorlukları asla kalmayacaktır.Buyurdular.”Şüphesiz artık,sıkıntı dünyasından huzur alemine ve en üst makamlara göç ediyordu.İnsanlığın derdi olan acı ve Zühtülerden kurtulacaktı.Zira Peygamber Efendimiz kendilerine emanet edilen bütün işleri 23 yılda yılmadan,yorulmadan,geceli gündüzlü çalışıp yerine getirdi.İnsanlığa değişmez esaslar bıraktı,onları gerçek medeniyete  kavuşturdu.Bu dünyanın sonuna kadar halkı rahat ve güvenliğe kavuşturacak.Başka bir şeye muhtaç etmeyecek güçte medeniyet kaideleri koydu.İnsanları ahlaksızlıktan,hayvanlıktan,şehvetin peşine düşmekten şeytanın tuzaklarından,nefsin azgınlıkların koruyup kurtaracak hükümler bıraktı.İşte böylece Peygamberlik görevini yerine getirerek bu geçici hayatı geride bıraktı.Cenabı-ı hakk,lütuf ve keremiyle hepimize hayırlı bir son nefes nasib eylesin.

                Peygamber Efendimiz Cebrail’in yüzüne baktı.O da: Ya Resulullah,bütün melekler ve mübarek ruhlar alemi sizi bekliyor.dedi. Bunun üzerine Hz. Peygamber :Ya Azrail.gel görevini yerine getir.buyurdu.Hz. Azrail de ruhunu alıp,yüce makamlara götürdü.Ya rabbi efendimiz  Muhammed Ehl-iBeytine ve bütün sahabelerine salat ve selam eyle.